Wat ik vooral kwijt wil over de afgelopen 15 maanden is dat ik me nog nooit zo erg buiten de maatschappij heb voelen staan als deze afgelopen tijd. Natuurlijk, ik ben altijd al wel anders geweest en natuurlijk was het al eerder soms lastig, maar ik heb toch altijd wel een plekje weten te vinden.
Wat ik het eerste verloor waren mijn vriendinnen. Toen we net ‘met z’n allen thuis zaten’ had ik het idee ‘we trekken elkaar hier doorheen’. Dus ik was heel actief in iedereen benaderen (zo ben ik sowieso wel hoor) , had bergen begrip, zond goede moed en leuke gifjes. Maar andersom kwam er al snel niks meer want iedereen had het druk en iedereen probeerde toch zoveel mogelijk hun eigen leven te leiden zoals eerder. Mijn persoonlijke dieptepunt kwam toen er een ‘blokjesverjaardag’ werd gevierd. Buiten. Dus ik ging er met 2 van mijn kinderen heen op de tijd van ons blokje. De tuin zat vol met mensen, gewoon zoals het altijd was. Niks blokje en vooral, geen ruimte voor ons. Dus ik heb de cadeautjes gegeven en ben met mijn kinders weer weggegaan. Vanaf dat moment heb ik het gelaten. En ja, natuurlijk kun je stellen dat die vriendschappen dan al wellicht niet goed zaten? Ja, vast, maar voor die tijd was ik super gelukkig met het stukje wat ik had opgebouwd en ik verloor ze, op 1 na, allemaal.
De scholen gingen weer open, maar onze kinderen bleven thuis. Daarna ging iedereen op vakantie, maar wij bleven thuis. Het sporten werd weer ‘normaal’ opgestart, maar die van ons bleven nog altijd thuis. Iedere millimeter die er er eventueel voor ons had kunnen zijn, werd ingenomen door anderen die het veel minder nauw namen met de regels, dus er was letterlijk en figuurlijk geen ruimte voor ons. Na de zomer besloten we onze kinderen weer naar school te laten gaan en dan zelf maatregelen te nemen thuis. Gewoon alleen voor hun welzijn. We hebben ze dat stukje gegund en onszelf niks in de hoop dat dat kon… Maar het ging verder voor die kinderen, geen verjaardagen, feestjes, speelafspraakjes. En weinig begrip van andere ouders. Ik heb er nog een keer in december een stuk over geschreven op facebook wat ik hieronder zal plakken;
Soms vraag ik me echt af of alles ooit nog beter wordt. Besmettingen lopen dag na dag weer op en mijn gevoel wordt triester en triester. Sinds voor de lockdown in maart zitten wij als gezin al in lockdown. Met liefde, want man in de risicogroep. Maar tegelijk eenzaam en alleen. En dagelijks lezen dat mijn echtgenoot, werkende man, vader van 4 jonge kinderen als dor hout wordt beschouwd is ook niet heel motiverend.
Er zijn adviezen voor gezinnen als dat van ons. Daar houden we ons dan maar aan, want we weten ook niks. Niemand weet echt iets, want het virus is gewoonweg te kort onder ons om er echt iets over te kunnen zeggen. Dus we beperken allemaal onze contacten zoveel we maar kunnen. Dus komen we allemaal bij niemand binnen. Mag er niemand bij ons binnen. Mogen de kinderen niet sporten (want binnen), niet fluiten, niet bij hun vriendjes spelen, niet de stad in. En dus accepteer je maar dat je kind hierdoor ook buiten de groep komt te staan. Want niet iedereen begrijpt dit. Vinden het overdreven. Zielig. En niet ieder kind heeft met de kou zin om buiten te spelen met onze kinderen. Die gaan liever bij een ander kind binnen knutselen.
Dus ze mogen alleen maar naar school, wat ze gelukkig allemaal heerlijk vinden tegenwoordig, dus dat hebben ze in ieder geval.
Neemt niet weg dat mijn hart 15x per dag breekt van alles wat ze niet mogen en wat we ze moeten ontzeggen. Want dat zijn we allemaal meer dan beu. En natuurlijk proberen we er wat van te maken en natuurlijk lukt dat ook best want ik heb om heel veel redenen voor veel hetere vuren gestaan. Dus ik zet mijn brede schouders eronder en maak het leven van mijn kinderen zo leuk als nu kan. Ik troost en knuffel ze door alle afwijzingen en moeilijke dingen heen en we doen heel veel gezellige kook- en knutselactiviteiten.
Ik hoef niet veel, maar net als zoveel van jullie, wil ik zo graag een beetje van mijn leven en het leven van mijn gezin terug. Op dit moment kan ik niet eens het schoolplein op omdat er zoveel mensen altijd bij de in- en uitgang staan. En ik wil geen mensen moeten aanraken als ik er langs loop. Ik wil namelijk niet die spanning voelen. Die spanning die ik al zo vaak heb gevoeld als er weer een besmetting was op 1 van de scholen of zelfs in de bus van mijn dochter. Ik snak naar een gewoon praatje met de juf van mijn kind en een kopje koffie bij een vriendin. Zodat ik niet altijd met het gevoel rondloop er niet meer toe te doen in deze enorm verhardde maatschappij.
Het is voor ons allemaal een enorme moeilijke rottijd natuurlijk. Maar ik merk echt dat in deze donkere dagen voor kerst met zulke slechte cijfers de spanning in mij alleen maar verder oploopt. Ik snak naar vakantie (en ja, die had van mij wel verlengd mogen worden). Even niet puzzelen en nadenken en bang zijn, maar gewoon weten ‘wij zijn veilig’ .
Dank voor het lezen als je tot zover bent gekomen. En zo niet, dan begrijp ik dat ook.
Gelukkig kwam vlak daarna de volgende lockdown en hebben we ons een periode veilig kunnen voelen. Toen de scholen weer open gingen besloten wij onze kinderen niet te sturen. Omdat we 4 kinderen hebben op 3 scholen hebben we ook het verschil in omgaan gezien. Op 2 scholen hebben we alleen maar medeleven en medewerking gekregen. Op de kleine dorpsschool juist niet zo erg. En dat is een understatement. Ik zal daar niet teveel over uitweiden, want dat maakt het verhaal nog langer en meer bizar. Maar geloof me, een school die meewerkt maakt je leven thuis met je kinders zoveel makkelijker. De school van mijn dochter kwam iedere traktatie en kleurplaat brengen, zochten zelf contact met mijn dochter en waren gewoon heel lief en leuk. De school van mijn zoon bleef lange tijd voor het grootste deel dicht, want middelbare school. De zoon ging zo ongeveer kapot achter de computer. Er is ook echt geen bal aan hè, je eerste jaar waar je je zo op hebt verheugd zo te moeten doorbrengen. Ik heb enorm te doen met al die pubers die er zo voorstaan. Voor mijn zoon nog net een tikje beroerder, want dus ook geen sport, geen afspreken met je vrienden, niks.
Inmiddels zijn wij allebei ingeënt. Door onze huisarts die op een avond belde dat er over was. Wat een opluchting, we hebben allebei gehuild. Dat het voor de risicogroepen zo bizar lang heeft geduurd terwijl er wel allerlei fieldlabs en testen voor toegang projecten werden opgezet en vooral gefinancierd is te bizar voor woorden natuurlijk. Natuurlijk is onze groep nauwelijks in het ziekenhuis terecht gekomen! Wij zaten al die tijd binnen!!!!!! Heel boos voel ik me erover, heel erg buiten de maatschappij gezet. Alsof we plaats moeten maken voor gezonde mensen die gewoon hun leven willen leiden. En wij dan? En vooral, onze kinderen dan?
Ik denk dat het nog heel lang zal duren voor ik me weer fijn en veilig zal voelen in deze maatschappij. Voor ik weer wat van mijn leven heb opgebouwd. Ik maak me meer zorgen dan ooit.
Ik wil wel afsluiten met iets positiefs. Natuurlijk zaten aan deze periode ook mooie kanten. We hebben als gezin heel veel ondernomen in en om het huis en het is er echt een fijner huis van geworden. De kinderen zijn veel meer naar elkaar toegegroeid. Ik heb gemerkt dat ik nog altijd goed kan lesgeven :-). Ik heb een heel fijne en leuke nieuwe vriendschap gesloten met iemand in dezelfde situatie. We hebben gezamenlijk voor onze kinderen dingen georganiseerd zodat ze in hun lesprogramma ook de leuke dingen hadden. En uiteindelijk zie je natuurlijk iedere dag dat je, ondanks alles, ook veel hebt om dankbaar voor te zijn.
Ik heb dit bericht in emotie getypt. Het is niet compleet. Er zullen zeker fouten in zitten. Vergeef mijn 😉
Mariska