Het is mei wanneer ik dit schrijf en 15 maanden geleden ben ik in isolatie gegaan. Ik kom eigenlijk enkel buiten voor medische afspraken en wanneer het weer zo onrustig is, zonder regen, dat het rustig is op straat. Want elke keer komen er wel mensen in mijn anderhalve meter of die regels breken.
Een paar maanden geleden was er een incident waardoor ik heel lang het eng vond weer naar buiten te gaan, wat wel moest voor mijn medische afspraken. Ik woon in een flat en ik moest in een lift. Een hele kleine lift. Een vrouw komt aangelopen en doet snel de masker op wanneer ze ons ziet en vraagt omdat ze haast heeft of ze erbij kan. We zeggen beleefd nee sorry (Mijn partner is mijn rolstoelrijder), ik ben risicogroep dus het is te gevaarlijk. Ze springt er toch bij, gaat lopen drukken en wordt boos. Ze staat bijna op mijn schoot. Gefrustreerd zeggen we van laat ons er dan ajb eruit, dit is te gevaarlijk voor ons. Maar ons er uit laten gaan vond ze ook onnodig. Met veel ruzie zijn we er uiteindelijk uitgekomen. De hele ruzie duurde langer dan het was om te wachten, of ons er uit te laten zoals we vroegen.
Deze egoïsme is zo bepalend geweest voor hoe ik de maatschappij ervaarde ten tijde van Covid en het is 1 incident in velen, het ging veel mensen om wat zij als individuen wouden en niet om wat goed was voor ons als maatschappij. Toch heb ik de hoop in onze maatschappij niet verloren al is het soms moeilijk. Maar ik probeer mij voor te houden dat egoisten luider zijn dan mensen die aan iedereen denken. Er zijn goede mensen die willen dat we allemaal tegelijk opgaan. Ik hoop dan ook dat mensen doorgaan hebben dat de maatschappij de kant op gaat dat er veel mensen steeds minder kunnen doen omdat andere mensen alleen maar denken aan dat zij meer willen doen. OV laat de anderhalf meter vallen en risicogroepen worden maar gewoon aangeraden het niet te gebruiken, afhankelijk van het of niet. We worden afgeraden boodschappen te doen zelf maar terassen zijn wel open voor anderen.
Ik ben nog steeds thuis en ik ben niet ok. Het binnen zitten vreet mij op. Ik mis de zon op mijn huid, de Action, de Toko’s, boekenwinkels en ja, zelfs de supermarkt. Ik mis mensen staren in de stad. Zelfs al kon ik het niet veel omdat ik gehandicapt ben, ik kon er nog uit. Neem mij mee met de rest van de maatschappij, laten we dit samen doen.
Jacquie