We moeten stoppen met het idee dat iedereen die een risicogroep patiënt is daadwerkelijk de mogelijkheid heeft hun compleet af te zonderen van de maatschappij. We zijn inmiddels al meer dan een jaar bezig en nog steeds houden deze denkbeelden hardnekkig vol. De vraag is dan of het komt omdat men nog steeds niet naar de risicogroepen zelf willen luisteren, om niet willen geloven dat risicogroepen in de maatschappij horen, of dat we niet accepteren dat niet iedereen in dezelfde situatie zitten als wij het doen?
Risicogroepen zijn onderdeel van de maatschappij. Ze leven niet in een hutje op een hei, of zoeken bewust het gevaar op. Ze zijn jouw collega’s. Jouw familieleden. Jouw leraar, of leerling. Jouw taxichauffeur, jouw postbode. Ze zijn ook mensen die ondanks de pandemie nog steeds zorg moeten ontvangen, thuis of in het ziekenhuis.
Ook 60 tot 80 jarigen zijn niet altijd in een positie om zichzelf te scheiden van de maatschappij. En er wordt erg makkelijk gedaan over het idee dat je je boodschappen wel thuis kan laten bezorgen. Niet iedereen heeft de financiële optie om zoveel boodschappen in 1 keer te laten bezorgen of bezorgkosten te kunnen bekostigen. Besef je dat dat een privilege is.
Veel risicogroepen zitten in isolatie zover ze kunnen. Al meer dan een jaar zitten zij thuis, terwijl media mensen interviewen die zeggen dat het ok is dat ze sterven, dat mensen op social media hun de schuld geven van het gebrek aan duidelijk covid beleid, en mensen roepen dat ze dan nog maar meer gesegregeerd moeten worden in losstaande gebouwen weg van hun omgeving. Ze ontwijken de zorg die ze kunnen mijden, de tandarts, de fysio. Doen zoveel mogelijk via zoom. Ze hebben veel geliefden al heel lang niet kunnen zien. Ze doen wat zij kunnen met de mogelijkheden die ze hebben.
Daar tegenover staan veel meer mensen geluid te maken tegen maatregelen, tegen bescherming van de risicogroepen, breken mensen de regels links en rechts, bewust. Ze brengen besmetting en besmetting over naar alle kanten van het land. Zij brengen deze virus in het pad van risicogroepen die ondanks alle de beschermende maatregelen die ze nemen alsnog ziek worden en soms ook sterven. En ondanks dat. Ondanks dat. Zij zijn het telkens die niet genoeg lijken te doen volgens een maatschappij die te vaak moeite heeft het minimum te doen.
Er is nog veel te zeggen over long Covid, over de effecten van dit virus op niet risicogroepen, over nieuwe varianten, over dat 60+ zijn gewoon een risicogroep an sich is, en over zoveel meer, maar daar hebben we niet genoeg ruimte voor, dus we sluiten af met dit: Om te praten over risicogroepen moet je willen praten met risicogroepen en luisteren naar risicogroepen. Als jij na meer dan een jaar nog steeds deze foutieve info verspreidt over risicogroepen en ons nog steeds denkt te kunnen betichten van egoïsme, weet jij niet waarover je praat en zou jouw mening niet relevant moeten zijn.