Het ergste van 15 maanden geïsoleerd leven vind ik dat het einde voor ons voorlopig nog niet in zicht is. Als persoon met immuumproblemen (nierziekte, wacht op transplantatie) is er ondanks de 2 prikken nog geen enkel idee wanneer wij het leven weer kunnen oppakken.
Moeilijk zijn de versoepelingen. Versoepelen voor de rest van Nederland betekent meer gevangenschap voor ons. Toen er strakke maatregelen golden, durften we een enkele keer nog wel ons huis en de tuin uit, mocht onze dochter af en toe gemaskerd buiten spelen met andere kinderen. Maar met de versoepelingen zijn dat risico’s die we niet kunnen nemen.
Toen we in maart 2020 besloten te isoleren dachten we echt dat het voor een paar weken zou zijn. We hadden nooit gedacht dat we na 15 maanden nog steeds vast zouden zitten.
Toen aan het eind van de zomervakantie 2020 de cijfers begonnen te stijgen, en we besloten dat onze dochter niet direct kon starten, hadden we de hoop dat de overheid snel weer in zou grijpen. Inmiddels zijn we bijna aan het eind van het schooljaar en heeft onze dochter geen dag normaal onderwijs gehad.
Het wachten, het continue wachten. Eerst op een vaccin, nu voor een extra booster en uitslagen over mijn immuniteit duurt lang en is zo ontzettend vermoeiend. We willen gewoon weten waar we aan toe zijn. We willen weten hoe lang het nog duurt. We willen weten wanneer onze dochter weer gewoon kind kan zijn.
Tegelijkertijd zijn we er ook wel gewend aan geraakt. We hebben ons ritme, onze dingen die we als gezin doen. We hebben gelukkig een groot huis met een fijn tuintje. En we leven nog.
Valerie