Wij, mijn man, ik (risicogroep) en 2 van onze kinderen, allebei risicogroep, leven sinds het einde van februari 2020 in isolatie. In het begin nog samen met de rest van Nederland, maar na de beïndiging van de intelligente lockdown in mei 2020, als een soort van alleen op de wereld.
En ik moet eerlijk zeggen, die isolatie is niet het zwaarst. Het is de druk van buiten. De druk van school, want kinderen lopen zogenaamd geen risico. De druk van familieleden. Van vrienden. Het werk.
Je ongewenst voelen. Jouw leven is niet belangrijk. Als wij maar kunnen feesten. Vergeten worden. Angst voor dat telefoontje van school of het werk. Elke versoepeling brengt stress. Niet omdat ik er last van heb als mensen buiten geen mondkapje ophebben. Maar omdat de meeste mensen denken, dat mondkapje hoeft niet meer, dus het is over.
Maar niet voor ons. Ik ben gedeeltelijk gevaccineerd. Nog niet genoeg dus. Maar mijn kinderen, die ook risico lopen, zijn ook (nog) niet gevaccineerd. De oudste zal binnenkort een oproep krijgen. De jongste is nog te jong. Voor ons gaat er voorlopig weinig veranderen…..
En dat doet pijn. Met een jubelende minister van VWS, die het allemaal nooit had willen missen. Die geen te snelle dingen doet in het zicht van de haven. Die Nederland elke dag een beetje onveiliger maakt. En ons vergeet.
Anoniem