Veel mensen zien maar een wereld, maar ik zie er twee. De tegenstelling tussen deze werelden is gigantisch. Het begon in maart al, dat mensen openlijk op televisie begonnen te pleiten om het virus rond te laten gaan ten koste van de risicogroep. Termen als ‘dor hout’ en ‘oogsten’ kwamen voorbij. Er werd een tegenstelling gecreëerd tussen die risicogroep en ‘gezonde’ mensen terwijl daar helemaal geen tegenstelling tussen bestaat. En toch is dit gat de laatste maanden alleen maar groter geworden.
Aan het begin van de pandemie werd al vrij snel de campagne gevoerd voor #AlleenSamen, maar het is pijnlijk om deze reclames voorbij te zien komen als je weet dat jij geen onderdeel bent van dat samen. Tijdens de persconferenties werd vaak gezegd dat “wij de kwetsbaren moeten beschermen”, maar ik voelde me nooit aangesproken. Het was alsof Rutte en De Jonge niet doorhadden dat wij ook keken en ook daar werd weer een tegenstelling gecreëerd. Wij versus kwetsbaren. Wat een kwetsende term is overigens. Ik ben niet zwak, ik ben niet kwetsbaar, mijn gezondheid is alleen niet zo goed. Maar dat terzijde.
Terwijl vanaf juni de maatregelen werden afgeschaald, zat de risicogroep voor een groot deel nog steeds binnen. Hoe soepeler de maatregelen werden, hoe meer ik zag dat mijn vrienden zich nog meer terug trokken uit de samenleving. Ik zag het gebeuren en heb dit zelf ook gedaan, maar voor het grote deel van de samenleving was dit volledig uit het zich, want we zitten immers binnen. Je ziet ons niet. We doen niet meer mee. Misschien nog een paar mensen in de risicogroep die het virus zelf onderschatten door gebrek aan informatie. Maar het merendeel niet.
Het verbaasde me dan ook niet dat als ik probeerde de aandacht te vestigen op deze groep dat ik gewoonweg niet werd geloofd. Mensen weigerden erbij stil te staan dat een grote groep nog niet op het terras zat en nog niet in de supermarkt kwam en zelfs al maandenlang zorg meed. De weinige keren dat er aandacht voor deze groep was, als het weer ging om een eugenetisch debat. De vraag of we de maatregelen maar moeten afschaffen en de risicogroep maar moeten opsluiten of zien als collateral damage bleef op bijna dagelijks basis voorbijkomen. De motivatie voor de ene wereld werd professioneel gesloopt terwijl de tweede wereld eenzaam thuis zit en niet meer weet hoe ze zich moeten beschermen en hoelang ze dit nog kunnen.
De tweede golf is nu volledig terug, ondanks dat de risicogroep zich dus de hele zomer lang grotendeels heeft opgesloten. Volledig isoleren is niet mogelijk. Dat kunnen we nu zien, maar hadden we kunnen weten als er meer werd geluisterd naar elkaar. Daarnaast is het virus dus ook voor ‘gezonde’ mensen gevaarlijk. Terwijl ik mensen uit de ene wereld hoor roepen dat het maar een griepje is, word ik herinnerd aan de gesprekken die ik met een vriendin had: “stuur je morgen als het lukt een berichtje zodat ik weet dat je nog leeft?”.
Ik heb zelf een postvirale ziekte en ik wist ook niet dat ik 19 jaar na mijn EBV infectie nog zo ziek zou zijn. Het doet ontzettend veel pijn om toe te kijken dat er zoveel mensen zijn die zich onoverwinnelijk achten en die straks in hetzelfde schuitje zitten door het slechte beleid en onverantwoordelijke gedrag.
Ondertussen komen ook de berichten weer voorbij dat de ziekenhuizen het niet meer aankunnen. Ik zie om me heen dat mensen zorg mijden en dat de afspraken die echt nodig zijn, waarvoor mensen de afweging maken dat het risico lopen het waard is, dat zelfs die afspraken nu worden afgeschaald. Terwijl mensen van die andere wereld doen alsof er niks aan de hand is en met een biertje in de kroeg staan.
Gister las ik over een ziekenhuis dat onveilig is omdat covidpatiënten niet gescheiden worden van de risicogroep die andere zorg nodig heeft, en kwam erachter dat een vriendin daar vandaag een afspraak had. Een paar minuten later zag ik de beelden van de feestende mensen in Den Haag, nog lekker er van nemen nu het nog kan. Ik heb er gewoon geen woorden voor wat dat mentaal met mij doet, maar ga er maar van uit dat je je niks bij de ernst kunt voorstellen.
Ik ben moe, ik ben op, ik ben gebroken. Dit trauma ga ik nog lang last van hebben, ook als deze pandemie weer voorbij is. Velen zullen trauma misschien een groot woord vinden maar het gebrek aan aandacht en zorg is verwaarlozing, de gesprekken of ik mag blijven leven of niet is emotionele mishandeling. Het is niet zo raar dat ik merk dat de PTSS symptomen die ik al had aanzienlijk aan het verergeren zijn.
Waarom is het zo moeilijk om te begrijpen dat door nog even te feesten nu het nog mag, de Horeca alleen maar langer dicht zal moeten blijven?
En ik weet eigenlijk het antwoord wel op die vraag. Validisme. Mensen denken onterecht dat ze nooit van de ene wereld in de andere zullen vallen. We hebben in Nederland zo’n problematische kijk op ziek zijn dat mensen denken dat het je eigen schuld is als je gezondheid kwetsbaar is. De schijnveiligheid dat iedereen blijft denken dat het hun niet zal gebeuren. Het is altijd de ander. We willen het liever negeren en doen alsof het niet bestaat. Tot het je zelf overkomt.
Laura