Ik mis buiten. Om eerlijk te zijn ben ik super ok met niet onder de mensen te hoeven zijn voor mijn afspraken (op familie na) want dat was iets wat mij veel energie kostte, want introverts be introverting maar ik mis buiten. Ik mis even rustig naar het bos te gaan of een botanische tuin. Of misschien weer eens naar een toko of de Action. En al heb ik wat groen in mijn omgeving, en zelfs al kon ik weinig ondernemen door bedlegerigheid, ik mis dat kleine beetje vrijheid. Ik heb dat nodig.
Maar de maatschappij is nu niet ingericht voor mij om af en toe dat veilig te kunnen doen. De regels worden niet zo nauw genomen. Omdat de Politiek ons faalt. En niet sterk in beschermen is. En niet de problemen van risicogroepen duidelijk in kaart heeft. Nu klink ik misschien alsof ik mijzelf zielig vind. Maar nee, ik ben pissed. Boos. Boos omdat ik elke keer weer met angst naar het ziekenhuis moet. Boos omdat ik vaak ook zorg mijd omdat ik de ontoegankelijke maatschappij en mijn klachten tegen elkaar moet afwegen. Boos omdat mensen nog steeds denken dat niet covid maar risicogroepen het echte probleem is. Boos omdat ik bijna elke dag moet herhalen dat wij niet eens in die isolatie kunnen waarin wij afgezonderd worden terwijl de rest doorgaat, omdat onze zorgvraag het niet toelaat. Omdat dat economisch of voor de zorg niet zin heeft. Omdat omdat omdat…… omdat mensen nog steeds niet luisteren.
Ik ben boos. Ik ben ok maar ik ben boos. Al wou ik dat ik even ergens naar het bos kon om af te koelen maar ja……
Groeten Jacqueline